🌄 उदयपूर डायरी -पार्ट 6

 🌄 उदयपूर डायरी – तिसरा दिवस

 लोकल खवय्ये, बाहुबली हिल्स आणि पाडव्याची शॉपिंग

सकाळ झाली. अलार्म वाजला की नाही याची काही आठवण नाही, पण पोटाने मात्र आदेश दिला—“उठ, नाहीतर हॉटेलवाले नाश्ता देणार नाहीत!” 😄 म्हणूनच मी डोळे चोळत उठलो. घड्याळात ७:४५ वाजत होते.

डोळ्यांसमोर अजूनही कालचे पॅलेस, तलाव, फोक डान्स आणि दाल-बाटी फिरतच होते.

काल खूप फिरलो असल्यामुळे आज जिमला जाणं टाळलं.

फ्रेश होऊन थेट नाश्त्याला गेलो.

नाश्त्याच्या ठिकाणी पोहोचलो तर  शेफ दारातच अशा भावनेने उभा जणू मी नाही तर Zomato चा ब्रँड अँबेसडर येतोय.

त्यांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद पाहून वाटलं—

“इतकी उत्सुकता तर माझ्या परिणामाच्या दिवशीही नव्हती!” 😄

नाश्त्याचे पदार्थ एकएक करून बघत होतो, तितक्यात शेफ म्हणाले,

“सर, तुम्ही सांगा, मी आणून देतो.”

मी टेबलावर बसलो आणि मनातच म्हटलं,

“इतनी खुशी… ख़ुशी…” 🎶

नाश्ता करून रूममध्ये आलो.

तयार होऊन सगळे खाली आलो तर किशनजी आधीच उपस्थित—नेहमीप्रमाणे व्यवस्थित नटून.

“नमस्ते कौशिक जी!”

त्यांचं हिंदी म्हणजे गोड-धोड मिसळलेलं खास मिश्रण.त्यांचं हिंदी ऐकलं की असं वाटतं—कुठल्यातरी राजस्थानी मिठाईतून आवाज येतोय.

खोटं का होईना, माणसाने गोड बोलावंच—हा माझा अंतिम निष्कर्ष.

गाडीमध्ये फोटो काढून आम्ही बाहेर पडलो.

सकाळचे ११:२२ वाजले होते.

🍛 लोकल फूड एक्सप्लोर – पोहे, कचोरी आणि ताकाची मैफल

लोकल मार्केटमधल्या उदयसागर रोडवर आम्ही थांबलो.

आणि लोकल खाद्यांचा शोध सुरू!

पोहे, कचोरी, ताक…

आम्ही खातच गेलो.

आणि चवीबद्दल काय सांगू—

“१… २… बस होतच नव्हतं!” 😄इतकं खाल्लं की शरीर म्हणत होतं—

“कौशिक, तू खाण्यासाठी फिरतोयस, की फिरण्यासाठी खातोयस?” 🤣

असं खाऊन झालं की वाटलं,

बाहुबलीने जेवण केलेलं ते हेच असावं.

🏞️ बाहुबली हिल्स – प्रभास नाही, पण निसर्ग जबरदस्त!

तिथून एका शांतसर लेकवर वेळ घालवला आणि मग थेट बाहुबली हिल्सकडे रवाना.

मनात थोडं फिल्मी विचार:

“काय माहिती प्रभास आणि अनुष्का भेटतील?”

पण भेटलं काय? — फक्त दम लागणारे डोंगर! 😄

हिल्सवर आम्ही जवळपास २ किमी चाललो.

दृश्य खूप सुंदर होतं.

परतीला सर्वांच्या पायांनी सांगितलं,

“बस! आता आम्ही राजीनामा देतो!”

तिथून फोटो काढले आणि परत मार्केटमधल्या पंडितजी की लिमन टीसाठी गेलो.

आणि हो!

लेमन टी खरंच एकदम झकास. 🍋☕

बाहेर निघताना समोर एक मोठं घर दिसलं—

त्यावर नाव लिहिलं होतं: “बाटलीवाला.”

मी काही न बोलता शांतपणे गाडीत बसलो. 😄

👗 दुपारची शॉपिंग आणि पाडव्याची आठवण

दुपारी ३ वाजता आम्ही शॉपिंगला गेलो.

बहिणी, सौ. आणि आम्ही दोघे भाऊ—सगळे दुकानात.

तिथले सेल्समन इतके गोड बोलत होते की

मी काही वेळ फ्रेश व्हायला बाहेर आलो. मला ऐकू आले.

दुकानदाराचे डायलॉग:

“Sir, ये आख़िरी दाम है… भगवान कसम!”

राजस्थानातील प्रत्येक दुकानात शेवटचा भाव हा अमर असतो.

तो मरत नाही, फक्त रीस्टार्ट होतो.

पुन्हा आत गेलो आणि अचानक जाणवलं—

“अरे, आज पाडवा आहे!” 🎉

दोन तास शॉपिंग करून हातात बॅग्स, मनात समाधान!

🌿 संध्याकाळ – बाग, मंदिर आणि झिप-लाइनिंग

त्यातून आम्ही एका बागेत गेलो.

शांत, स्वच्छ आणि सुंदर.

इथे चालताना मनात वाटलं—

राजस्थान पर्यटनात आणि कलाकुसरीत खूप पुढे आहे.

सगळीकडे एकसारखा सौंदर्यदृष्टीकोन (aesthetics) जपलेला दिसतो.

संध्याकाळी ६ वाजता आम्ही काली माता मंदिराकडे गेलो.

इथे रोप-वेने वर जाता येतं, पण रांग खूप मोठी असल्याने आम्ही पुढे निघालो.

बाजूलाच झिप-लाइनिंग होत होतं,

बहिणीने ट्राय केलं, आणि मी म्हणालो:

“मी पुढच्या वेळेस. आज नाही.” 😄

🌯 दिवसाचा शेवट – लोकल फास्ट-फूड आणि विश्रांती

तिथून पुन्हा मार्केट,

लोकल फास्ट-फूड, आणि भरपूर फोटो!

रात्री ९:४५ ला आम्ही हॉटेलवर परतलो.

सगळे दमलेले पण दिवसाबद्दल खूप खुश.

किशनजी म्हणाले —

“सुबह 8:45 को आता हूँ।”

आणि आम्ही रूममध्ये जाऊन दिवसाचा आढावा घेत गप्पा मारत बसलो.

झोपण्यापूर्वी मनात एकच विचार होता—उदयपूर, तू जितका सुंदर आहेस ना… त्याहून जास्त शांत वाटतोस.