Udaipur Diaries

  

सप्टेंबर  महिन्यामध्ये अचानक  मी ,अदिती  आणि  भाऊ बहिणी  सर्वांनी  कुठेतरी  जायचे  ठरवले . संपूर्ण भारतभर चौकशी   करून झाल्यावर  मग आमचे  उदयपूर अखेर ठरले. ट्रिप म्हंटल्यावर मला ट्रिप ला जायचे त्यासाठी लागणारे प्लँनिंग करण्यात खूप आनंद  मिळतो. ठिकाण ठरल्यावर मी दोन तीन ठिकाणी चौकशी  केली . अखेर  आम्ही  अहमदाबाद ला फ्लाईट ने  जायचे  ठरवले  आणि  तिथून अहमदाबाद ते अहमदाबाद असा ट्रॅव्हल प्लँन केला.

मग आज अखेर जेवढे  बघितले नाही तेवढं इंस्टाग्राम वर उदयपूरला काय काय बघायचे बघून झाले. सगळे आम्ही खुश होतो.उदयपूरचा प्लॅन आम्ही १५ सप्टेंबर २०२५ ला ठरवला.

बुकिंग झालं, स्वप्नं रंगली, itinerary तयार झाला — “या वेळेस काहीच चुकवायचं नाही” असं ठाम ठरवलं होतं.कॅमेरा,बॅग सगळे तयार झाले. आम्ही वेदांत हॉलीडेज बेंगलोर मंदार फडके ह्यांच्या कडून बुक केले होते अहमदाबाद ते अहमदाबाद .

पण निसर्ग म्हणाला, “थांबा रे, पटकन घाई कुठे?” 😅 नियती आणि Star Air दोघांनाही आमचा आत्मविश्वास जरा जास्तच वाटला असावा. 😅

३ ऑक्टोबरला सकाळीच मेसेज आला —

 “Dear passenger, your flight from Ahmadabad to Belgaum is cancelled.”

त्या एका ओळीत सगळं थंड झालं. कॉफीही, मूडही. आणि अचानक गाणे आठवले  "अभी तो  पार्टी शुरु हुई हें ... ''

 

 

मग ७ ऑक्टोबर ला पुन्हा मेसेज आला.

"Dear Passenger. Your Flight from Belgaum to Ahmadabad is cancelled...''

 

इथे पुन्हा  एक गाणे आठवले."आज कि  रात होना हें क्या .पाना  हें क्या ... "

माझा लेखक मला  म्हणत होता. सिनेमा खरा आत्ता सुरु झाला आहे. “टिकिटं महाग, पर्याय कमी… आणि आम्ही निवडलं Star Air – स्वस्त पण suspense भरपूर मस्त !” 🎬✈️

अखेर खटपट करून आम्ही रिटर्न फ्लाईट बुक केली . त्यासाठी पुण्यनगरी चा पर्याय आम्ही वापरला . आत्ता प्रश्न होता जाताना काय करायचे ?

अखेर तेव्हा आमच्या स्टार असलेल्या नशिबाने आम्हाला साथ दिली.

📩 “Good news! Flight re-scheduled.” असा मेसेज आला आणि मला आणि सर्वांना जिवात जीव आला.बाकीची तयारी आमची झाली.

१८ ऑक्टोबर उजाडला. आणि ... मला शाहरुख चा डायलॉग आठवला.

“Picture abhi baaki hai mere dost!” 🎞️

रात्री १०. ०० वाजता आम्हाला मेसेज आला.

 📩 “Your flight is rescheduled from 8.00 AM to 10.45 AM.”

त्या क्षणी आम्ही एकमेकांकडे पाहिलं —आणि  पुढे  काय  होणार ह्याचा  विचार न  करता शांतपणे दिवाळी फराळ करत आणि बॅग पॅक  करत "🎵 “Kya Hua Tera Wada” हे गाणे मनातल्या  मनात गुणगुणत निघण्याच्या तयारीला लागलो.

 

रात्रीची आवराआवर संपली.

“सकाळी लवकर उठायचं” असं ठरवलं होतं…

पण उठलो ते “सकाळ” पेक्षा जास्त “आश्चर्य” घेऊन. 😂

 

डोळे अर्धे मिटलेले, पण उत्साह फुल चार्ज.

बॅगा, फराळ, पाण्याच्या बाटल्या, आणि आईचा संवाद —

 

 

६:४५ AM, आम्ही निघालो बेळगावच्या दिशेने!

गाडीत बसल्याबरोबर फराळ उघडला —

चिवडा, लाडू, शेव — इतकं की एक छोटं गाव खाऊ शकतं! 😋

 

मी विचार करत होतो,

“दिवाळीत मी पहिल्यांदाच घराबाहेर आहे…”

पण आतला तत्त्वज्ञ म्हणाला —

“बदल चांगला असतो, फक्त फ्लाइट वेळेवर असली पाहिजे.” 😆

 

८:०० वाजता आम्ही अमर हॉटेलला पोहोचलो.

नाश्ता असा केला की शेफचं नाव विचारायचं बाकी राहिलं.

घड्याळाकडे बघितलं नाही, कारण इडली आणि वेळ – दोन्ही गोलच असतात! 😂

 

८:३० ला बाहेर पडलो, मॅप सुरु केला —

आणि मोबाईलनेच हळू आवाजात सांगितलं,

“तुमचं विमान १०:४५ ला आहे, आणि तुम्ही पोहोचाल १०:१५ ला.”

त्या क्षणी फराळ थांबला, सगळे एकमेकांकडे पाहू लागले,

आणि मनात एकच गाणं —

🎵 “ए जिंदगी गले लगा ले…” 😅

 

आमचा ड्रायव्हर मात्र हिरो —

“साहेब, पोहोचवतो वेळेत, काळजी करू नका!”

आणि पुढच्या सेकंदात गाडीने उड्डाण घेतलं —

बस्स, चाके जमिनीवर, आणि आत्मा आधीच आकाशात! 🚀

 

मी मनात म्हणालो,

“हे विमानतळ गाठणं नाही… ही तर मिशन इम्पॉसिबल – बेलगाव एडिशन!”

 

GPS बघत होतो, आणि अचानक काय जादू!

रस्ता ४५ मिनिटांनी कमी दाखवला.

सगळ्यांनी “येस्स्स!” असं ओरडून गाणी लावली.

ड्रायव्हर इतक्या जोशात की वाटलं, त्याचंच फ्लाइट आहे की काय! 😂

 

विमानतळावर पोहोचलो, गाडीतून उतरताना

आमचं चालणं असं होतं की जणू आयुष्यभरासाठी झटका बसला आहे.

ड्रायव्हरला धन्यवाद दिला आणि आम्ही आत गेलो —

सगळे निःश्वास सोडून म्हणालो, “वाचलो रे बाबा!” 😮‍💨

 

बेळगाव विमानतळ — लहान पण आपलं.

आणि मग समोर आलं Star Air!

असं छोटं विमान की वाटलं,

“हे विमान आहे का डब्यातलं खेळणं?” 😆

 

मी सहा फुटांचा. आत गेलो, आणि थेट छताला टेकलो.

एअर होस्टेस बघते, स्मितहास्य करते —

पण डोळ्यांत स्पष्ट लिहिलं होतं,

“साहेब, हे विमान तुमच्यासाठी नाही, मुलांसाठी आहे!” 😜

 

आत शिरताना cockpit दिसलाच —

इतकं लहान विमान की pilot, co-pilot आणि आम्ही —

सगळे एका फोटो फ्रेममध्ये बसू शकतो! 📸

 

एक क्षण वाटलं, आपण म्हणावं —

“भाऊ, सीट बेल्ट बांधा, मीही स्टिअरिंग धरतो!” 😂

 

आत गेलो तर सामान ठेवायला जागाच नाही!

सामान वर ठेवायचं म्हणून बघतो — वर सगळं संपलेलं!

Star Air ने आम्हाला VIP ट्रीटमेंट दिली —

“साहेब, तुम्ही सामान मांडीवर ठेवा, तेच तुमचं ‘कॅबिन लगेज’!” 😆

 

मी वाकून बसलो, गुडघे जवळजवळ हनुवटीला,

आणि मनात विचार आला —

“हे विमान आहे का उडणारी लाल परी…

की लालभोपळ्याचं बियाणं?” 😂✈️

 

एअर होस्टेस फिरत होती इतक्या अरुंद जागेत की वाटलं,

ती चालते नाही, Moonwalk करते! 🕺

विमानात शिरलो तर दोन-तीन हवाई सुंदरी इतक्या सुंदरतेने नटलेल्या होत्या की जणू Miss Indiaची audition चालू आहे असं वाटावं.

विमान मात्र एवढं छोटं की त्या चालत नाहीत — moonwalk करत आपलं काम करत होत्या! 😄

अखेर आम्ही जागा पकडली.
ते विमान म्हणजे खरं तर AC बसच!
फक्त बसच्या खिडक्या बंद, आणि बस उडते एवढाच फरक!

थोड्या वेळात हवाई सुंदरी आल्या — smile-on-duty लावलेलं, आणि सुरक्षेच्या सूचना देऊ लागल्या.
मी मनात विचार केला —
“अरे, एवढ्या मेकअपखाली दमणूक, हाय हील्सवर उभं राहून काम, आणि तरीही स्मितहास्य कायम… एवढं हसून कंपनीचा CEO पण थकला असता!” 😆

एक तर एवढं छोटं विमान, आणि या सुंदरी जणू कसरतच करत होत्या —
एका बाजूला safety card, दुसऱ्या बाजूला balancing act!

असो… नंतर टेक-ऑफची घोषणा झाली.
विमानाने धाव घेतली, आणि एकदम tilt होऊन आकाशात झेप घेतली.
खाली बेलगाव छोटंसं खेळणं वाटत होतं —
मी लगेच मोबाइल काढला आणि “फोटो काढा मोड” सुरू केला. 📸

थोड्याच वेळात विमान ४२,००० फुटावर स्थिर झालं.
तेवढ्यात हवाई सुंदरी परत आल्या —
“Sir, would you like something?”
आणि आतला मेनू बघून वाटलं —
“अहो, काहीतरी नसेल तर ‘काहीच नको’ म्हणायला एक पर्याय द्या!” 😂

१२:०२ PM — विमान अहमदाबादच्या आकाशात आलं.
खाली शहर दिसत होतं — मोठं, रंगीबेरंगी, आणि थोडं Google Maps live modeसारखं.
रस्ते, नदी, बिल्डिंग्स — सगळं जिवंत वाटत होतं.

विमान उतरलं, आणि मी मनात म्हटलं —
“थांबली बस… एकदाची!” 😮‍💨

बाहेर पडताना मी पुन्हा एकदा वाकलो — कारण विमानाचं छत आणि माझं डोकं अजूनही “जोडलेले घटक” होते. 😅
हवाई सुंदरी निरोप घेत हसत उभ्या —
मी मनात विचार केला, “हसून हसून यांच्या गालांना permanent dimple allowance मिळत असेल का कंपनीकडून?” 😂

बाहेर आलो तर वातावरण अगदी छान!
आम्हाला आणायला एक बस तयार होती.
तीने आम्हाला टेर्मिनलवर सोडलं —
सामान घेतलं, फोटो काढले, आणि “आता रोड मूड सुरू!” असं म्हणत बाहेर पडलो.

तेवढ्यात मी ड्रायव्हरला फोन केला —
“नमस्ते जी…”
त्याचा आवाज ऐकून वाटलं, हा गेल्या तीन दिवसांत पानाचा वार्षिक कोटा पूर्ण करून आला आहे. 😆
पण नंतर समजलं — त्याची भाषा ही राजस्थानी, गुजराती आणि बिहारी यांचं मिक्सचर आहे —
जणू multilingual FM channel!

थोड्या वेळाने तो आला — मोठी इनोव्हा क्रिस्टा, धुवूनच चमकवलेली.
गाडीत बसल्यावर तो हसून म्हणाला,
“खम्मा घणी राजस्थान!”
आणि आम्ही म्हणालो, “वाह, आता टोन सेट झाला!” 😄

गाडी चालवायला तो अप्रतिम —
ना हॉर्नचा त्रास, ना झटका — जणू चहा पित पित ड्रायव्हिंग क्लास घेतोय! ☕🚗

गांधीनगरला पोहोचून बहिणीला घेतलं,
आणि मग थेट गुजराती थाळी!
आहाहा… जेवण म्हणजे स्वर्गीय अनुभव —
तिखट नाही, पण चव अशी की “पुन्हा घ्या” म्हणावंसं वाटावं.

जेवणानंतर सगळ्यांनी फोटो काढले, आणि शेवटी ताकाचा जल्लोष!
ते ताक इतकं गार आणि मस्त होतं की वाटलं,
“आता विमानात नाही, पण ताकात उडतोय!” 😂

ताक पिऊन झाल्यावर आम्ही गाडीत बसलो,
सीटबेल्ट लावले, आणि मनात म्हटलं —
“चलो, उदयपूर की ओर!” 🌄

ताक पिऊन सगळे झिंगलेले. 😅

गाडीत एक सुखद शांतता आणि आमचा चालक — किशन जोशी — मात्र गप्पांचा गजर करत होता.

गुजरात आणि राजस्थानचा इतिहास, संस्कृती, रस्ते… सगळं त्याच्या तोंडातून चालू होतं.

 

गुजरातचे रस्ते तर अप्रतिम!

चार तास फिरलो, पण एकही खड्डा दिसला नाही.

मी मनात म्हटलं, “हे रस्ते पाहून पुण्यातल्या महापालिकेचं हृदय तुटेल!” 😂

 

हळूहळू ताकाचं परिणाम दिसू लागलं —

एकेकाचे डोळे मिटू लागले, सगळे साखर झोपेत जात होते.

फक्त मी आणि किशनजी जागे.

मी पुढच्या सीटवर बसलेलो — कारण कुणीतरी तरी ड्रायव्हरवर लक्ष ठेवायला हवं ना!

तो झोपला तर आपल्याला सरळ इतिहासात पाठवेल! 😆

 

किशनजींचं वय अंदाजे पंचेचाळीस — पण उत्साह वीस वर्षांचा!

गप्पांच्या ओघात राजस्थानात प्रवेश झाला, आणि त्याने उत्साहाने म्हणलं —

“खम्मा घणी!”

 

मी विचारलं, “अरे याचा अर्थ काय?”

तो हसून म्हणाला, “राजस्थान मे आपका स्वागत है!”

असं सांगताना त्याच्या आवाजात इतका आत्मीयता होती की वाटलं — आपण कुठल्यातरी राजवंशात सामील झालो!

 

गाडी पुढे सरकत होती, सूर्य मावळत होता,

आणि आमच्या गप्पा मंद होत होत्या…

शेवटी माझीही झोप झाली, पण मध्ये मध्ये किशनजींचा FM voice जागवायचा.

 

साडेसहा वाजले, आणि आता चहा हवा होता —

नाहीतर आम्ही “ड्राइव्हिंग बाय ड्रीम” करणार होतो. 😅

तेवढ्यात किशनजी म्हणाले —

“इधर रोड पे फैमिली रेस्टॉरंट वैसे तो कम है, मैं देखता हूँ।”

 

आणि खरंच, थोड्याच वेळात एक सुंदर हॉटेल दिसलं.

तो म्हणाला, “इधर रुकते हैं, जब मैं फॅमिली के साथ घूमता हूँ तो यही आता हूँ।”

इतकं नम्र आणि गोड बोलणं की त्या चार तासांचा प्रवास हलकाच वाटला.

 

कॉफी इतकी मस्त होती की डोळे उघडले आणि आत्मा पण फ्रेश झाला. ☕✨

सगळे जागे, पुन्हा गप्पा सुरू.

 

आता किशनजींच्या इतिहासाचा मोटर सुरु झाला —

“आपको हिस्ट्री के बारे में पता होगा?”

मी “हो” म्हटलं, आणि मग तो History Channel ऑनच झाला! 😂

राजस्थानचा इतिहास, उदयपूरचा इतिहास, महाराणा प्रताप, शिवाजी महाराजांशी संबंध…

किशनजी म्हणजे ड्रायव्हर कमी आणि इतिहासाचे प्राध्यापक जास्त!

 

तो सांगत होता, आम्ही ऐकत होतो — आणि वेळ कसा गेला कळलंच नाही.

रात्री सात वाजून ३७ मिनिटांनी आम्ही उदयपूरमध्ये प्रवेश केला.

 

आणि काय सांगू —

ते क्षण म्हणजे Royal postcard!

दोन्ही बाजूंनी दिव्यांनी झगमगणारे राजवाडे, जुनी हवेली आता हॉटेलमध्ये बदललेली,

लाइटिंग असा की वाटावं आपण १७०० साली आलोय! 😍

 

मी एकदम थक्क झालो.

“महाराणा उदयसिंगचं विजन काय असेल रे?” मी मनात विचार केला.

त्या काळात एवढं सौंदर्य, एवढी कलात्मकता —

खरंच, उदयपूर म्हणजे स्वप्नातलं शहर!

 

 

---

 

मार्केटमध्ये आलो तेव्हा किशनजी आमचे गाईड झाले होते.

“ये देखो, इधर जाओ, वहाँ फोटोज अच्छे आते हैं…”

एकदम All-Rounder Driver!

 

रात्री साडेनऊ, आम्ही Keys by Lemon Tree हॉटेलमध्ये चेक-इन केलं.

स्वच्छ, मोठं, आणि मस्त.

फ्रेश होऊन बाहेर पडलो, कारण भूक आणि उत्साह दोन्ही भरपूर.

 

पिचोला लेक जवळ पोहोचलो तेव्हा दिवाळीचा माहोल —

सगळीकडे लाईट्स, फटाके, आणि पर्यटकांचा समुद्र. 🌃

एका हॉटेलमध्ये गेलो, पण वातावरण जमेना.

मग माझ्या बहिणीने शेजारचं एक हॉटेल पाहिलं —

आणि वाह! टेबल असा मिळाला की समोरून पूर्ण पिचोला झळकत होता!

 

आकाशात फटाके, पाण्यावर परावर्तित दिवे —

आणि मी विचार करत होतो,

 

> “काय विजन असेल त्या राजांनी बांधताना!”

 

 

 

उदयपूर म्हणजे डोळ्यांसाठी स्वर्ग.

इतकं स्वच्छ, कलात्मक आणि शांत शहर क्वचितच पाहायला मिळतं.

 

रात्री साडेअकरा, आम्ही जेवण संपवलं, फोटो काढले, आणि बाहेर आलो.

किशनजी गाडीत अर्धे झोपलेले, अर्धे जागे.

बहुधा त्यांचा बायोलॉजिकल क्लॉक 10 PM – Shutdown Mode मध्ये गेला होता. 😂

 

रात्री बारा वाजता आम्ही हॉटेलवर पोहोचलो.

थंडी झुळझुळ होती, हवा थंडगार.

किशनजी म्हणाले, “मैं सवेरे साढ़े नौ बजे आता हूँ,”

आणि गेले झोपायला.

 

मी बेडवर आडवा झालो…

डोळ्यांसमोर पूर्ण दिवस झरकन गेला —

पळत पकडलेली फ्लाइट, छोटं विमान, मूनवॉक करणाऱ्या हवाई सुंदरी,

आणि हा इतिहासाचा प्रोफेसर किशनजी! 😄

 

मनात एकच विचार आला —

“हे चार दिवस भन्नाट जाणार आहेत.”

आणि मी हसत झोपलो. 🌙

सकाळ झाली. उदयपूरमध्ये हलकीशी गारवा पसरलेला,
जणू शहर म्हणत होतं — “ आधी फ्रेश व्हा, मग मी तुम्हाला दाखवते माझी जादू!” ❄️

७.०० वाजता मी उठलो.
हॉटेलमध्ये जिम होतं —
आणि सुट्टीच्या दिवशी व्यायाम करण्याची इच्छा अशी असते की
जणू आपण आयुष्यभर फिटनेस गुरुच होतो! 😂
वीस मिनिटं ट्रेडमिल, आणि दोन मिनिटं आरशात “self-motivation” करून मी परत रूममध्ये आलो.

नंतर नाश्त्याला गेलो.
बुफेत इतके पदार्थ की मला वाटलं —
“हे हॉटेल चालवत कोण? शेफ की युनेस्को?” 🤣
शेफ इतक्या प्रेमाने आग्रह करत होता की मी चाटच पडलो.
एका घासात डोसा, दुसऱ्यात पोहे, तिसऱ्यात केक…
मी म्हणालो, “बस!”
तो म्हणाला, “सर, अजून थोडं घ्या ना…”

नाश्ता करून आम्ही ११.०० वाजता बाहेर पडलो.
किशनजी टेहळणी करत वाट पाहतच उभे.
त्यांच्या बोलण्यात बिहारी sweetness + राजस्थानी depth + गुजराती गोडवा —
जणू कोणी मगई पानात तीन भाषा मिक्स केल्या! 😄

गप्पा मारत आम्ही ११.४५ ला सिटी पॅलेसला पोहोचलो.
तिकिटं घेतली.
आणि मग बोटिंगसाठी निघालो.

लेकचा व्ह्यू पाहताच मी थक्क —
पाणी इतकं स्वच्छ की वाटलं आपण ग्रीसमध्ये आलो की काय!
सभोवती टापटीप लोकं, शांत बोट्स, आणि मध्यभागी जगमंदिरचे दर्शन…
कॅमेरा ओव्हरटाईमवर काम करू लागला!

जगमंदिर बेटावर पोहोचलो.
फोटो, सेल्फी, व्हिडिओ…
आणि मनात एकच विचार —
“अरे वा! आजच्या फोटो पाहून इन्स्टाग्राम सर्व्हर गोंधळणार!” 😄

परत आलो आणि सिटी पॅलेसची सफर सुरू केली.
सूर्य माथ्यावर, पण पॅलेसचा थाट तितकाच थंडगार!

भूलभुलैयासारख्या त्या पॅलेसमध्ये आम्ही तीन तास फिरलो.
कुठून आलो, कुठे गेलो, समजतच नव्हतं!
जणू भूलभुलैया चित्रपटाच्याच सेटवर फिरतोय असं वाटत होतं.

३.३० वाजता आम्ही बाहेर आलो.
पायांनी संपाच जाहीर केला होता.
मग आइसक्रीमचा थंडगार उपाय! 🍦

जाता जाता मी विचारलं —
“इथे लग्नं होतात का?”
स्टाफ म्हणाला —
“हो सर, फक्त एक रात्र… एक कोटी!”
आकडा ऐकून मी म्हणालो —
“ठीक आहे, आपण आइसक्रीमवरच समाधान मानू.” 😆

---

🍲 राजस्थानी मेजवानी आणि दाल-बाटीची दंगल!

तिथून आम्ही एका राजस्थानी हॉटेलमध्ये गेलो.
अंदरमध्ये लाइटिंग, रंगीबेरंगी भिंती, लोकसंगीत… सगळंच royal!

दाल-बाटी, चूरमा, कढी, गट्टे की सब्जी —
हे थाळी नव्हती, हा तर महाराजांचा दानशूरपणा!

दाल-बाटी इतकी मस्त होती की
पहिला घास घेताच मला वाटलं —
“ही बाटी कुणीतरी गोड मनानेच भाजलेली आहे.” 😋

फोटोसेशनही जोरात झालं —
बाटीचे फोटो, ताटाचे फोटो, शेफचे फोटो.
जणू आम्ही Food Influencers झालो होतो!

5.50 PM ला आम्ही बाहेर पडलो.
किशनजींना फोन केला —
ते आधीच तयार.
बहुतेक स्वतःच्या बायकोपेक्षा आमचीच जास्त वाट पाहत होते! 😄

---

🎶 राजस्थानी फोक शो – संस्कृतीचे जिवंत विद्यापीठ!

किशनजींनी आम्हाला एका फोक शोला नेलं.
ढोलक, चिमटा, रावणहट्टा…
नर्तकांच्या घागऱ्यांची फिरकी —
असं वाटत होतं राजस्थान स्वतः नाचत आहे.

एका कलाकारिणीने असा नाच केला की मी विचारलं —
“या बाईंच्या पायांत काही खास बटण लावलेलं आहे का?” 😂

त्या एक तासात मला एक गोष्ट पक्की कळली —

राजस्थानने आपली कला, संस्कृती आणि परंपरा हृदयाशी जपली आहे.
आणि त्यावर संपूर्ण पर्यटन उद्योग उभा आहे!

मनात अचानक महाराष्ट्राची आठवण आली —
निसर्ग, किल्ले, घाट, कोकण… देवाने एवढं दिलंय.
सगळं जपलं तर आपल्या राज्यातही पर्यटन फुलून येईल.

फोक शो संपला तेव्हा रात्रीचे ९.०० झाले होते.
हवा थंड, आणि दिवसभराच्या आनंदाचा गोड थकवा.

किशनजींनी आम्हाला हॉटेलला सोडलं.
“सवेरे 9:30 को आऊंगा जी…”
असं म्हणून ते कर्टन्स सारखे हॉटेलसमोरून गायब झाले.

हॉटेलवर पोहोचलो.
शरीर थकलं होतं, पण मन उजळलेलं.
आखिरी विचार —

“उदयपूरचा हा दुसरा दिवस… रॉयल, रंगीत, आणि जबरदस्त!”

आणि तेवढ्यात मी झोपलो…
डोळ्यांसमोर पॅलेस, तलाव, फोक डान्स आणि दाल-बाटी फिरतच होती. 😄

🌄 उदयपूर डायरी – तिसरा दिवस

 लोकल खवय्ये, बाहुबली हिल्स आणि पाडव्याची शॉपिंग

सकाळ झाली. अलार्म वाजला की नाही याची काही आठवण नाही, पण पोटाने मात्र आदेश दिला—“उठ, नाहीतर हॉटेलवाले नाश्ता देणार नाहीत!” 😄 म्हणूनच मी डोळे चोळत उठलो. घड्याळात ७:४५ वाजत होते.

डोळ्यांसमोर अजूनही कालचे पॅलेस, तलाव, फोक डान्स आणि दाल-बाटी फिरतच होते.

काल खूप फिरलो असल्यामुळे आज जिमला जाणं टाळलं.

फ्रेश होऊन थेट नाश्त्याला गेलो.

 

नाश्त्याच्या ठिकाणी पोहोचलो तर  शेफ दारातच अशा भावनेने उभा जणू मी नाही तर Zomato चा ब्रँड अँबेसडर येतोय.

त्यांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद पाहून वाटलं—

“इतकी उत्सुकता तर माझ्या परिणामाच्या दिवशीही नव्हती!” 😄

 

नाश्त्याचे पदार्थ एकएक करून बघत होतो, तितक्यात शेफ म्हणाले,

 

“सर, तुम्ही सांगा, मी आणून देतो.”

 

मी टेबलावर बसलो आणि मनातच म्हटलं,

“इतनी खुशी… ख़ुशी…” 🎶

 

नाश्ता करून रूममध्ये आलो.

तयार होऊन सगळे खाली आलो तर किशनजी आधीच उपस्थित—नेहमीप्रमाणे व्यवस्थित नटून.

 

“नमस्ते कौशिक जी!”

त्यांचं हिंदी म्हणजे गोड-धोड मिसळलेलं खास मिश्रण.त्यांचं हिंदी ऐकलं की असं वाटतं—कुठल्यातरी राजस्थानी मिठाईतून आवाज येतोय.

खोटं का होईना, माणसाने गोड बोलावंच—हा माझा अंतिम निष्कर्ष.

 

गाडीमध्ये फोटो काढून आम्ही बाहेर पडलो.

सकाळचे ११:२२ वाजले होते.

 

🍛 लोकल फूड एक्सप्लोर – पोहे, कचोरी आणि ताकाची मैफल

 

लोकल मार्केटमधल्या उदयसागर रोडवर आम्ही थांबलो.

आणि लोकल खाद्यांचा शोध सुरू!

 

पोहे, कचोरी, ताक…

आम्ही खातच गेलो.

आणि चवीबद्दल काय सांगू—

“१… २… बस होतच नव्हतं!” 😄इतकं खाल्लं की शरीर म्हणत होतं—

 

“कौशिक, तू खाण्यासाठी फिरतोयस, की फिरण्यासाठी खातोयस?” 🤣

 

असं खाऊन झालं की वाटलं,

बाहुबलीने जेवण केलेलं ते हेच असावं.

 

🏞️ बाहुबली हिल्स – प्रभास नाही, पण निसर्ग जबरदस्त!

 

तिथून एका शांतसर लेकवर वेळ घालवला आणि मग थेट बाहुबली हिल्सकडे रवाना.

मनात थोडं फिल्मी विचार:

“काय माहिती प्रभास आणि अनुष्का भेटतील?”

पण भेटलं काय? — फक्त दम लागणारे डोंगर! 😄

 

हिल्सवर आम्ही जवळपास २ किमी चाललो.

दृश्य खूप सुंदर होतं.

परतीला सर्वांच्या पायांनी सांगितलं,

“बस! आता आम्ही राजीनामा देतो!”

 

तिथून फोटो काढले आणि परत मार्केटमधल्या पंडितजी की लिमन टीसाठी गेलो.

आणि हो!

लेमन टी खरंच एकदम झकास. 🍋☕

 

बाहेर निघताना समोर एक मोठं घर दिसलं—

त्यावर नाव लिहिलं होतं: “बाटलीवाला.”

मी काही न बोलता शांतपणे गाडीत बसलो. 😄

 

👗 दुपारची शॉपिंग आणि पाडव्याची आठवण

 

दुपारी ३ वाजता आम्ही शॉपिंगला गेलो.

बहिणी, सौ. आणि आम्ही दोघे भाऊ—सगळे दुकानात.

 

तिथले सेल्समन इतके गोड बोलत होते की

मी काही वेळ फ्रेश व्हायला बाहेर आलो. मला ऐकू आले.

दुकानदाराचे डायलॉग:

 

“Sir, ये आख़िरी दाम है… भगवान कसम!”

 

राजस्थानातील प्रत्येक दुकानात शेवटचा भाव हा अमर असतो.

तो मरत नाही, फक्त रीस्टार्ट होतो.

पुन्हा आत गेलो आणि अचानक जाणवलं—

“अरे, आज पाडवा आहे!” 🎉

 

दोन तास शॉपिंग करून हातात बॅग्स, मनात समाधान!

 

🌿 संध्याकाळ – बाग, मंदिर आणि झिप-लाइनिंग

 

त्यातून आम्ही एका बागेत गेलो.

शांत, स्वच्छ आणि सुंदर.

इथे चालताना मनात वाटलं—

राजस्थान पर्यटनात आणि कलाकुसरीत खूप पुढे आहे.

सगळीकडे एकसारखा सौंदर्यदृष्टीकोन (aesthetics) जपलेला दिसतो.

 

संध्याकाळी ६ वाजता आम्ही काली माता मंदिराकडे गेलो.

इथे रोप-वेने वर जाता येतं, पण रांग खूप मोठी असल्याने आम्ही पुढे निघालो.

बाजूलाच झिप-लाइनिंग होत होतं,

बहिणीने ट्राय केलं, आणि मी म्हणालो:

“मी पुढच्या वेळेस. आज नाही.” 😄

 

🌯 दिवसाचा शेवट – लोकल फास्ट-फूड आणि विश्रांती

 

तिथून पुन्हा मार्केट,

लोकल फास्ट-फूड, आणि भरपूर फोटो!

रात्री ९:४५ ला आम्ही हॉटेलवर परतलो.

सगळे दमलेले पण दिवसाबद्दल खूप खुश.

 

किशनजी म्हणाले —

 

“सुबह 8:45 को आता हूँ।”

 

आणि आम्ही रूममध्ये जाऊन दिवसाचा आढावा घेत गप्पा मारत बसलो.

 

झोपण्यापूर्वी मनात एकच विचार होता—उदयपूर, तू जितका सुंदर आहेस ना… त्याहून जास्त शांत वाटतोस.

सकाळी ७:५० ला डोळे उघडले. उदयपूरमध्ये हलकीशी थंडी पसरली होती—जशी राजकुमाराच्या पॅलेसमध्ये सकाळ असावी तशी! आजचा ट्रीपचा शेवटचा दिवस… आणि मनात विचार, “ट्रीपची सुरुवात धूमधडाक्यात होते आणि शेवट कधी होतो कळतच नाही!”

आम्ही आवरून नाश्त्यासाठी खाली आलो. आज ठरवलं होतं—नाश्ता हॉटेलमध्येच फुल्ल करायचा!
सकाळी ८:३० ला शेफ अगदी वाट बघत हजर! असे हसत होता जणू आम्ही नाही तर स्टार-Plusचे कलाकार ब्रंचला आलेत.

आम्ही टेबलावर बसलो आणि त्याने प्रेमाने पदार्थ आणायला सुरुवात केली.
“ऑर कुछ…?”
असं विचारत त्याने जवळजवळ सगळा नाश्ता थोडाथोडा वाढला.

मी विचार केला —
“हा शेफ घरीही एवढा प्रेमाने वाढत असेल तर त्याच्या बायकोला स्वयंपाक करायची गरजच नसावी!”
कधी कधी नुसता विचार करायला काय जातंय? 😄

नाश्ता करून शेफचे आभार मानून रूममध्ये आलो.
आता कसरत होती — बॅग भरायची!
ट्रीपला जाताना बॅग भरायला १० मिनिटं;
ट्रीप झाल्यावर अस्ताव्यस्त बॅग आवरायला ४० मिनिटं—वेदना अमर!
शेवटी ते भारी काम पूर्ण करून आम्ही खाली आलो.

रिसेप्शनमध्ये सदैव तत्पर Kishanji उभेच —
“सब सामान लिया क्या?”
त्यांच्या आवाजातली झिंग इतकी नैसर्गिक आहे की कधी कधी वाटतं,
हा रोज किती पान खातो रे देवा?

११:२३ ला आम्ही हॉटेलमधून शेवटचा निरोप देत बाहेर पडलो.
मनात एकच विचार —
“उदयपूर, तू तर भारीच आहेस… राजा, दिलदार आणि थोडं फिल्मीही!”

गाडी निघाली आणि Kishanji कथा सांगायला सुरू.
इतिहास, राजे, राण्या, युद्ध, तलाव, धरणं —
त्यांच्या कथा ऐकत ऐकत दुपारचे २:३० झाले.
राजस्थान बॉर्डरवर आम्ही जेवायला थांबलो — स्पेशल दाल-बाटी!

अरे बापरे… इतक्या प्रेमाने खायला दिलं कि जिभेवरून सरळ हृदयात गेलं.
शेवटी ताक टाकून जेवण संपवलं आणि गाडीत बसताच…
सगळ्यांच्या डोळ्यांना झोपेने हाय-हॅलो केलं.

४:०० ला आम्ही पुन्हा अहमदाबादला पोहोचलो.
तीन दिवसांच्या झंझावाती उत्साहानंतर आता शेवटचा मुक्काम.
हॉटेलवर उतरलो.
तिथे Kishanji प्रेमाने म्हणाले—

“सफर कैसा रहा जी? कोई शिकायत?”

शिकायत?
काहीच नाही!
फक्त एक विचार सतावत होता —
“भाऊ, बोलताना किती पान खातोस?!”
पण असो…
त्याने खूप प्रेमाने, काळजीने आणि संयमाने आमची ट्रिप छान केली.
त्याचा निरोप घेतला आणि तो परत जयपूरच्या दिशेने निघून गेला.

आम्ही फ्रेश होऊन थेट साबरमती रिव्हरफ्रंटला गेलो.
संध्याकाळी ७:३० ला आम्ही तिथे पोहोचलो आणि…
एकदम चाट पडलो!
स्वच्छ, सुंदर, मोकळा.
लोक सायकलिंग, जॉगिंग करत होते.
आम्ही देखील सायकलवर फिरलो — एकदम फिल्मी मूड!

नंतर अस्सल गुजराती जेवणाचा मस्त आनंद घेतला आणि ११:३० ला हॉटेलवर आलो. 

रात्री आम्ही हॉटेलवर आलो आणि डोळे थकल्यासारखे असले तरी मन मात्र अगदी ताजेतवाने होते. उदयपूरने काहीतरी वेगळंच दिलं होतं—फक्त स्थळांचा आनंद नाही… तर एक सुंदर आठवणींचा खजिना. तिथे प्रत्येक ठिकाणी एक वेगळं pride जाणवत होतं—इतिहासाचा, संस्कृतीचा, लोकांचा… आणि कसं कुणाला कळणार नाही इतकं आपल्या मनात मुरलेलं सौंदर्य!

पहाटेची ४:४० ची फ्लाइट पकडली. आकाशात भगवा रंग पसरत होता… आणि मला अचानकच जाणवलं—
“काही ट्रिप्स संपत नाहीत… त्या मनात घर करून राहतात.”

उदयपूर तसं होतं.
Royal. Peaceful. Magical.
आणि सर्वात महत्वाचं—आपल्याला भरभरून आनंद देणारं.

पुण्यात उतरलो, वंदे-भारत पकडली, पण डोक्यात अजूनही उदयपूरचीच चित्रं—
तो पिचोला लेक…
ते राजेशाही बंगले…
सिटी पॅलेसचे वळणावळणाचे कॉरिडॉर्स…
राजस्थानी डान्सचा तो रंग…
हॉटेल्सची अफलातून आर्किटेक्चर…
आणि ते शांत, थंडगार, सुखद हवेतलं प्रेम…

मनात एक प्रचंड हॅप्पी प्राइड उमलला होता—
“आपण हे अनुभवू शकलो… आपण हे जगू शकलो… ही ट्रिप आपली होती.”

आणि त्याचबरोबर एक भावना अधिक जोरात—
“उदयपूर, आम्ही परत येणारच…
कारण तुझ्या सौंदर्यामध्ये अजून आमचे अनेक अध्याय बाकी आहेत.”

ही ट्रिप म्हणजे फक्त फिरणं नव्हतं—
ही फॅमिली, फन, फूड, फोटो… आणि फीलिंग्सची एक जादुई सफर होती.

आनंद, समाधान, आणि परत जाण्याची उर्मी…
तीनही भावना हृदयात एकत्र खेळत होत्या.

उदयपूर…
तुझ्याकडे पुन्हा येणारच.
पुन्हा तोच राजेशाही रुबाब घेण्यासाठी,
पुन्हा तेच घुमणारे हास्य ऐकण्यासाठी,
आणि पुन्हा एकदा…
"आपण इथे आलोय" हा अभिमान अनुभवण्यासाठी.

कारण—
ही ट्रिप संपली नाही…
हिची आठवण सुरू झाली आहे.