🌄 उदयपूर डायरी – भाग ५ : सकाळची थंडी, राजेशाही पॅलेस आणि संध्याकाळचा राजस्थान थाट!

 

सकाळ झाली. उदयपूरमध्ये हलकीशी गारवा पसरलेला,
जणू शहर म्हणत होतं — “ आधी फ्रेश व्हा, मग मी तुम्हाला दाखवते माझी जादू!” ❄️

७.०० वाजता मी उठलो.
हॉटेलमध्ये जिम होतं —
आणि सुट्टीच्या दिवशी व्यायाम करण्याची इच्छा अशी असते की
जणू आपण आयुष्यभर फिटनेस गुरुच होतो! 😂
वीस मिनिटं ट्रेडमिल, आणि दोन मिनिटं आरशात “self-motivation” करून मी परत रूममध्ये आलो.

नंतर नाश्त्याला गेलो.
बुफेत इतके पदार्थ की मला वाटलं —
“हे हॉटेल चालवत कोण? शेफ की युनेस्को?” 🤣
शेफ इतक्या प्रेमाने आग्रह करत होता की मी चाटच पडलो.
एका घासात डोसा, दुसऱ्यात पोहे, तिसऱ्यात केक…
मी म्हणालो, “बस!”
तो म्हणाला, “सर, अजून थोडं घ्या ना…”

नाश्ता करून आम्ही ११.०० वाजता बाहेर पडलो.
किशनजी टेहळणी करत वाट पाहतच उभे.
त्यांच्या बोलण्यात बिहारी sweetness + राजस्थानी depth + गुजराती गोडवा —
जणू कोणी मगई पानात तीन भाषा मिक्स केल्या! 😄

गप्पा मारत आम्ही ११.४५ ला सिटी पॅलेसला पोहोचलो.
तिकिटं घेतली.
आणि मग बोटिंगसाठी निघालो.

लेकचा व्ह्यू पाहताच मी थक्क —
पाणी इतकं स्वच्छ की वाटलं आपण ग्रीसमध्ये आलो की काय!
सभोवती टापटीप लोकं, शांत बोट्स, आणि मध्यभागी जगमंदिरचे दर्शन…
कॅमेरा ओव्हरटाईमवर काम करू लागला!

जगमंदिर बेटावर पोहोचलो.
फोटो, सेल्फी, व्हिडिओ…
आणि मनात एकच विचार —
“अरे वा! आजच्या फोटो पाहून इन्स्टाग्राम सर्व्हर गोंधळणार!” 😄

परत आलो आणि सिटी पॅलेसची सफर सुरू केली.
सूर्य माथ्यावर, पण पॅलेसचा थाट तितकाच थंडगार!

भूलभुलैयासारख्या त्या पॅलेसमध्ये आम्ही तीन तास फिरलो.
कुठून आलो, कुठे गेलो, समजतच नव्हतं!
जणू भूलभुलैया चित्रपटाच्याच सेटवर फिरतोय असं वाटत होतं.

३.३० वाजता आम्ही बाहेर आलो.
पायांनी संपाच जाहीर केला होता.
मग आइसक्रीमचा थंडगार उपाय! 🍦

जाता जाता मी विचारलं —
“इथे लग्नं होतात का?”
स्टाफ म्हणाला —
“हो सर, फक्त एक रात्र… एक कोटी!”
आकडा ऐकून मी म्हणालो —
“ठीक आहे, आपण आइसक्रीमवरच समाधान मानू.” 😆

---

🍲 राजस्थानी मेजवानी आणि दाल-बाटीची दंगल!

तिथून आम्ही एका राजस्थानी हॉटेलमध्ये गेलो.
अंदरमध्ये लाइटिंग, रंगीबेरंगी भिंती, लोकसंगीत… सगळंच royal!

दाल-बाटी, चूरमा, कढी, गट्टे की सब्जी —
हे थाळी नव्हती, हा तर महाराजांचा दानशूरपणा!

दाल-बाटी इतकी मस्त होती की
पहिला घास घेताच मला वाटलं —
“ही बाटी कुणीतरी गोड मनानेच भाजलेली आहे.” 😋

फोटोसेशनही जोरात झालं —
बाटीचे फोटो, ताटाचे फोटो, शेफचे फोटो.
जणू आम्ही Food Influencers झालो होतो!

5.50 PM ला आम्ही बाहेर पडलो.
किशनजींना फोन केला —
ते आधीच तयार.
बहुतेक स्वतःच्या बायकोपेक्षा आमचीच जास्त वाट पाहत होते! 😄

---

🎶 राजस्थानी फोक शो – संस्कृतीचे जिवंत विद्यापीठ!

किशनजींनी आम्हाला एका फोक शोला नेलं.
ढोलक, चिमटा, रावणहट्टा…
नर्तकांच्या घागऱ्यांची फिरकी —
असं वाटत होतं राजस्थान स्वतः नाचत आहे.

एका कलाकारिणीने असा नाच केला की मी विचारलं —
“या बाईंच्या पायांत काही खास बटण लावलेलं आहे का?” 😂

त्या एक तासात मला एक गोष्ट पक्की कळली —

राजस्थानने आपली कला, संस्कृती आणि परंपरा हृदयाशी जपली आहे.
आणि त्यावर संपूर्ण पर्यटन उद्योग उभा आहे!

मनात अचानक महाराष्ट्राची आठवण आली —
निसर्ग, किल्ले, घाट, कोकण… देवाने एवढं दिलंय.
सगळं जपलं तर आपल्या राज्यातही पर्यटन फुलून येईल.

फोक शो संपला तेव्हा रात्रीचे ९.०० झाले होते.
हवा थंड, आणि दिवसभराच्या आनंदाचा गोड थकवा.

किशनजींनी आम्हाला हॉटेलला सोडलं.
“सवेरे 9:30 को आऊंगा जी…”
असं म्हणून ते कर्टन्स सारखे हॉटेलसमोरून गायब झाले.

हॉटेलवर पोहोचलो.
शरीर थकलं होतं, पण मन उजळलेलं.
आखिरी विचार —

“उदयपूरचा हा दुसरा दिवस… रॉयल, रंगीत, आणि जबरदस्त!”

आणि तेवढ्यात मी झोपलो…
डोळ्यांसमोर पॅलेस, तलाव, फोक डान्स आणि दाल-बाटी फिरतच होती. 😄

🌄 उदयपूर डायरी – भाग ४ : कॉफी, इतिहास आणि किशनजींचं कॅरॅक्टर

ताक पिऊन सगळे झिंगलेले. 😅

गाडीत एक सुखद शांतता आणि आमचा चालक — किशन जोशी — मात्र गप्पांचा गजर करत होता.

गुजरात आणि राजस्थानचा इतिहास, संस्कृती, रस्ते… सगळं त्याच्या तोंडातून चालू होतं.

गुजरातचे रस्ते तर अप्रतिम!

चार तास फिरलो, पण एकही खड्डा दिसला नाही.

मी मनात म्हटलं, “हे रस्ते पाहून पुण्यातल्या महापालिकेचं हृदय तुटेल!” 😂

हळूहळू ताकाचं परिणाम दिसू लागलं —

एकेकाचे डोळे मिटू लागले, सगळे साखर झोपेत जात होते.

फक्त मी आणि किशनजी जागे.

मी पुढच्या सीटवर बसलेलो — कारण कुणीतरी तरी ड्रायव्हरवर लक्ष ठेवायला हवं ना!

तो झोपला तर आपल्याला सरळ इतिहासात पाठवेल! 😆

किशनजींचं वय अंदाजे पंचेचाळीस — पण उत्साह वीस वर्षांचा!

गप्पांच्या ओघात राजस्थानात प्रवेश झाला, आणि त्याने उत्साहाने म्हणलं —

“खम्मा घणी!”

मी विचारलं, “अरे याचा अर्थ काय?”

तो हसून म्हणाला, “राजस्थान मे आपका स्वागत है!”

असं सांगताना त्याच्या आवाजात इतका आत्मीयता होती की वाटलं — आपण कुठल्यातरी राजवंशात सामील झालो!

गाडी पुढे सरकत होती, सूर्य मावळत होता,

आणि आमच्या गप्पा मंद होत होत्या…

शेवटी माझीही झोप झाली, पण मध्ये मध्ये किशनजींचा FM voice जागवायचा.

साडेसहा वाजले, आणि आता चहा हवा होता —

नाहीतर आम्ही “ड्राइव्हिंग बाय ड्रीम” करणार होतो. 😅

तेवढ्यात किशनजी म्हणाले —

“इधर रोड पे फैमिली रेस्टॉरंट वैसे तो कम है, मैं देखता हूँ।”

आणि खरंच, थोड्याच वेळात एक सुंदर हॉटेल दिसलं.

तो म्हणाला, “इधर रुकते हैं, जब मैं फॅमिली के साथ घूमता हूँ तो यही आता हूँ।”

इतकं नम्र आणि गोड बोलणं की त्या चार तासांचा प्रवास हलकाच वाटला.

कॉफी इतकी मस्त होती की डोळे उघडले आणि आत्मा पण फ्रेश झाला. ☕✨

सगळे जागे, पुन्हा गप्पा सुरू.

आता किशनजींच्या इतिहासाचा मोटर सुरु झाला —

“आपको हिस्ट्री के बारे में पता होगा?”

मी “हो” म्हटलं, आणि मग तो History Channel ऑनच झाला! 😂

राजस्थानचा इतिहास, उदयपूरचा इतिहास, महाराणा प्रताप, शिवाजी महाराजांशी संबंध…

किशनजी म्हणजे ड्रायव्हर कमी आणि इतिहासाचे प्राध्यापक जास्त!

तो सांगत होता, आम्ही ऐकत होतो — आणि वेळ कसा गेला कळलंच नाही.

रात्री सात वाजून ३७ मिनिटांनी आम्ही उदयपूरमध्ये प्रवेश केला.

आणि काय सांगू —

ते क्षण म्हणजे Royal postcard!

दोन्ही बाजूंनी दिव्यांनी झगमगणारे राजवाडे, जुनी हवेली आता हॉटेलमध्ये बदललेली,

लाइटिंग असा की वाटावं आपण १७०० साली आलोय! 😍

मी एकदम थक्क झालो.

“महाराणा उदयसिंगचं विजन काय असेल रे?” मी मनात विचार केला.

त्या काळात एवढं सौंदर्य, एवढी कलात्मकता —

खरंच, उदयपूर म्हणजे स्वप्नातलं शहर!

---

मार्केटमध्ये आलो तेव्हा किशनजी आमचे गाईड झाले होते.

“ये देखो, इधर जाओ, वहाँ फोटोज अच्छे आते हैं…”

एकदम All-Rounder Driver!

रात्री साडेनऊ, आम्ही Keys by Lemon Tree हॉटेलमध्ये चेक-इन केलं.

स्वच्छ, मोठं, आणि मस्त.

फ्रेश होऊन बाहेर पडलो, कारण भूक आणि उत्साह दोन्ही भरपूर.

पिचोला लेक जवळ पोहोचलो तेव्हा दिवाळीचा माहोल —

सगळीकडे लाईट्स, फटाके, आणि पर्यटकांचा समुद्र. 🌃

एका हॉटेलमध्ये गेलो, पण वातावरण जमेना.

मग माझ्या बहिणीने शेजारचं एक हॉटेल पाहिलं —

आणि वाह! टेबल असा मिळाला की समोरून पूर्ण पिचोला झळकत होता!

आकाशात फटाके, पाण्यावर परावर्तित दिवे —

आणि मी विचार करत होतो,

> “काय विजन असेल त्या राजांनी बांधताना!”

उदयपूर म्हणजे डोळ्यांसाठी स्वर्ग.

इतकं स्वच्छ, कलात्मक आणि शांत शहर क्वचितच पाहायला मिळतं.

रात्री साडेअकरा, आम्ही जेवण संपवलं, फोटो काढले, आणि बाहेर आलो.

किशनजी गाडीत अर्धे झोपलेले, अर्धे जागे.

बहुधा त्यांचा बायोलॉजिकल क्लॉक 10 PM – Shutdown Mode मध्ये गेला होता. 😂

रात्री बारा वाजता आम्ही हॉटेलवर पोहोचलो.

थंडी झुळझुळ होती, हवा थंडगार.

किशनजी म्हणाले, “मैं सवेरे साढ़े नौ बजे आता हूँ,”

आणि गेले झोपायला.

मी बेडवर आडवा झालो…

डोळ्यांसमोर पूर्ण दिवस झरकन गेला —

पळत पकडलेली फ्लाइट, छोटं विमान, मूनवॉक करणाऱ्या हवाई सुंदरी,

आणि हा इतिहासाचा प्रोफेसर किशनजी! 😄

मनात एकच विचार आला —

“हे चार दिवस भन्नाट जाणार आहेत.”

आणि मी हसत झोपलो. 🌙

उदयपूर डायरी – भाग ३ : आकाशातल्या लाल पर्‍या, पानवाले चालक आणि ताकाची थाट! 🛫

 

विमानात शिरलो तर दोन-तीन हवाई सुंदरी इतक्या सुंदरतेने नटलेल्या होत्या की जणू Miss Indiaची audition चालू आहे असं वाटावं.

विमान मात्र एवढं छोटं की त्या चालत नाहीत — moonwalk करत आपलं काम करत होत्या! 😄

अखेर आम्ही जागा पकडली.
ते विमान म्हणजे खरं तर AC बसच!
फक्त बसच्या खिडक्या बंद, आणि बस उडते एवढाच फरक!

थोड्या वेळात हवाई सुंदरी आल्या — smile-on-duty लावलेलं, आणि सुरक्षेच्या सूचना देऊ लागल्या.
मी मनात विचार केला —
“अरे, एवढ्या मेकअपखाली दमणूक, हाय हील्सवर उभं राहून काम, आणि तरीही स्मितहास्य कायम… एवढं हसून कंपनीचा CEO पण थकला असता!” 😆

एक तर एवढं छोटं विमान, आणि या सुंदरी जणू कसरतच करत होत्या —
एका बाजूला safety card, दुसऱ्या बाजूला balancing act!

असो… नंतर टेक-ऑफची घोषणा झाली.
विमानाने धाव घेतली, आणि एकदम tilt होऊन आकाशात झेप घेतली.
खाली बेलगाव छोटंसं खेळणं वाटत होतं —
मी लगेच मोबाइल काढला आणि “फोटो काढा मोड” सुरू केला. 📸

थोड्याच वेळात विमान ४२,००० फुटावर स्थिर झालं.
तेवढ्यात हवाई सुंदरी परत आल्या —
“Sir, would you like something?”
आणि आतला मेनू बघून वाटलं —
“अहो, काहीतरी नसेल तर ‘काहीच नको’ म्हणायला एक पर्याय द्या!” 😂

१२:०२ PM — विमान अहमदाबादच्या आकाशात आलं.
खाली शहर दिसत होतं — मोठं, रंगीबेरंगी, आणि थोडं Google Maps live modeसारखं.
रस्ते, नदी, बिल्डिंग्स — सगळं जिवंत वाटत होतं.

विमान उतरलं, आणि मी मनात म्हटलं —
“थांबली बस… एकदाची!” 😮‍💨

बाहेर पडताना मी पुन्हा एकदा वाकलो — कारण विमानाचं छत आणि माझं डोकं अजूनही “जोडलेले घटक” होते. 😅
हवाई सुंदरी निरोप घेत हसत उभ्या —
मी मनात विचार केला, “हसून हसून यांच्या गालांना permanent dimple allowance मिळत असेल का कंपनीकडून?” 😂

बाहेर आलो तर वातावरण अगदी छान!
आम्हाला आणायला एक बस तयार होती.
तीने आम्हाला टेर्मिनलवर सोडलं —
सामान घेतलं, फोटो काढले, आणि “आता रोड मूड सुरू!” असं म्हणत बाहेर पडलो.

तेवढ्यात मी ड्रायव्हरला फोन केला —
“नमस्ते जी…”
त्याचा आवाज ऐकून वाटलं, हा गेल्या तीन दिवसांत पानाचा वार्षिक कोटा पूर्ण करून आला आहे. 😆
पण नंतर समजलं — त्याची भाषा ही राजस्थानी, गुजराती आणि बिहारी यांचं मिक्सचर आहे —
जणू multilingual FM channel!

थोड्या वेळाने तो आला — मोठी इनोव्हा क्रिस्टा, धुवूनच चमकवलेली.
गाडीत बसल्यावर तो हसून म्हणाला,
“खम्मा घणी राजस्थान!”
आणि आम्ही म्हणालो, “वाह, आता टोन सेट झाला!” 😄

गाडी चालवायला तो अप्रतिम —
ना हॉर्नचा त्रास, ना झटका — जणू चहा पित पित ड्रायव्हिंग क्लास घेतोय! ☕🚗

गांधीनगरला पोहोचून बहिणीला घेतलं,
आणि मग थेट गुजराती थाळी!
आहाहा… जेवण म्हणजे स्वर्गीय अनुभव —
तिखट नाही, पण चव अशी की “पुन्हा घ्या” म्हणावंसं वाटावं.

जेवणानंतर सगळ्यांनी फोटो काढले, आणि शेवटी ताकाचा जल्लोष!
ते ताक इतकं गार आणि मस्त होतं की वाटलं,
“आता विमानात नाही, पण ताकात उडतोय!” 😂

ताक पिऊन झाल्यावर आम्ही गाडीत बसलो,
सीटबेल्ट लावले, आणि मनात म्हटलं —
“चलो, उदयपूर की ओर!” 🌄

😂 उदयपूर डायरी – भाग २ : फराळ, फ्लाइट आणि फनी हवाई सुंदरी!

 रात्रीची आवराआवर संपली.

“सकाळी लवकर उठायचं” असं ठरवलं होतं…

पण उठलो ते “सकाळ” पेक्षा जास्त “आश्चर्य” घेऊन. 😂

डोळे अर्धे मिटलेले, पण उत्साह फुल चार्ज.

बॅगा, फराळ, पाण्याच्या बाटल्या, आणि आईचा संवाद —

६:४५ AM, आम्ही निघालो बेळगावच्या दिशेने!

गाडीत बसल्याबरोबर फराळ उघडला —

चिवडा, लाडू, शेव — इतकं की एक छोटं गाव खाऊ शकतं! 😋

मी विचार करत होतो,

“दिवाळीत मी पहिल्यांदाच घराबाहेर आहे…”

पण आतला तत्त्वज्ञ म्हणाला —

“बदल चांगला असतो, फक्त फ्लाइट वेळेवर असली पाहिजे.” 😆

८:०० वाजता आम्ही अमर हॉटेलला पोहोचलो.

नाश्ता असा केला की शेफचं नाव विचारायचं बाकी राहिलं.

घड्याळाकडे बघितलं नाही, कारण इडली आणि वेळ – दोन्ही गोलच असतात! 😂

८:३० ला बाहेर पडलो, मॅप सुरु केला —

आणि मोबाईलनेच हळू आवाजात सांगितलं,

“तुमचं विमान १०:४५ ला आहे, आणि तुम्ही पोहोचाल १०:१५ ला.”

त्या क्षणी फराळ थांबला, सगळे एकमेकांकडे पाहू लागले,

आणि मनात एकच गाणं —

🎵 “ए जिंदगी गले लगा ले…” 😅

आमचा ड्रायव्हर मात्र हिरो —

“साहेब, पोहोचवतो वेळेत, काळजी करू नका!”

आणि पुढच्या सेकंदात गाडीने उड्डाण घेतलं —

बस्स, चाके जमिनीवर, आणि आत्मा आधीच आकाशात! 🚀

मी मनात म्हणालो,

“हे विमानतळ गाठणं नाही… ही तर मिशन इम्पॉसिबल – बेलगाव एडिशन!”

GPS बघत होतो, आणि अचानक काय जादू!

रस्ता ४५ मिनिटांनी कमी दाखवला.

सगळ्यांनी “येस्स्स!” असं ओरडून गाणी लावली.

ड्रायव्हर इतक्या जोशात की वाटलं, त्याचंच फ्लाइट आहे की काय! 😂

विमानतळावर पोहोचलो, गाडीतून उतरताना

आमचं चालणं असं होतं की जणू आयुष्यभरासाठी झटका बसला आहे.

ड्रायव्हरला धन्यवाद दिला आणि आम्ही आत गेलो —

सगळे निःश्वास सोडून म्हणालो, “वाचलो रे बाबा!” 😮‍💨

बेळगाव विमानतळ — लहान पण आपलं.

आणि मग समोर आलं Star Air!

असं छोटं विमान की वाटलं,

“हे विमान आहे का डब्यातलं खेळणं?” 😆

मी सहा फुटांचा. आत गेलो, आणि थेट छताला टेकलो.

एअर होस्टेस बघते, स्मितहास्य करते —

पण डोळ्यांत स्पष्ट लिहिलं होतं,

“साहेब, हे विमान तुमच्यासाठी नाही, मुलांसाठी आहे!” 😜

आत शिरताना cockpit दिसलाच —

इतकं लहान विमान की pilot, co-pilot आणि आम्ही —

सगळे एका फोटो फ्रेममध्ये बसू शकतो! 📸

एक क्षण वाटलं, आपण म्हणावं —

“भाऊ, सीट बेल्ट बांधा, मीही स्टिअरिंग धरतो!” 😂

आत गेलो तर सामान ठेवायला जागाच नाही!

सामान वर ठेवायचं म्हणून बघतो — वर सगळं संपलेलं!

Star Air ने आम्हाला VIP ट्रीटमेंट दिली —

“साहेब, तुम्ही सामान मांडीवर ठेवा, तेच तुमचं ‘कॅबिन लगेज’!” 😆

मी वाकून बसलो, गुडघे जवळजवळ हनुवटीला,

आणि मनात विचार आला —

“हे विमान आहे का उडणारी लाल परी…

की लालभोपळ्याचं बियाणं?” 😂✈️

एअर होस्टेस फिरत होती इतक्या अरुंद जागेत की वाटलं,

ती चालते नाही, Moonwalk करते! 🕺

 kaushik shrotri

  

Engineer to Storyteller

⚙️ The Storyteller Who Was Meant to Be an Engineer (or Maybe the Engineer Who Was Meant to Tell Stories)
hashtag#storytellerkaushik

When I first held a spanner, I didn’t realize I was also holding a metaphor.
Tightening a bolt taught me about precision. Loosening one taught me about flow.
And somewhere between torque and tension, I learned that balance isn’t just physics — it’s philosophy.

As a Mechanical Engineer, I spent years understanding systems — how one misaligned gear could throw off an entire design. Later, in supply chain management, I saw that concept come alive on a grander stage. Every movement, every link, every delay had a story to tell.

But the moment that changed everything wasn’t inside a workshop.
It was when I opened a notebook and realized — machines aren’t the only things that need alignment. People do too.
And stories are how we fix that.
That’s when writing stopped being my hobby and became my blueprint.
Over the past 10 years, I’ve built my own kind of engineering — one that runs on words instead of wires.
I’ve written eight books (three published), helped other writers publish theirs, and founded the Phoneix Classics blog www.phoneixclassics.co.in — a small home for big ideas. Wrote 108 marvels from Bhagvadgita https://lnkd.in/d5xXqCiK

I launched the Roots and Returns podcast, exploring nostalgia, travel, and the little turns that take us back to where we belong.

And as editor of DEEP AI Magazine launched in Diwali, I learned how to assemble creativity — how to turn a dozen different minds into one coherent voice.
It’s funny, really.

In engineering, we talk about efficiency.
In storytelling, we talk about emotion.
But both are really about flow — the perfect path from source to destination, from thought to impact.

When I write, I don’t just craft words. I design communication systems — ones that move emotions as smoothly as a supply chain moves goods.
Because writing, like engineering, is about precision.
And precision, like writing, is about empathy — knowing exactly where things belong.
Ten years in, I no longer see two worlds — I see one beautiful continuum of creation.
The logic of machines taught me to respect structure.
The art of stories taught me to celebrate chaos.
And somewhere between the two, I found my purpose — to connect them both.
So yes, I’m an engineer.
But I’m also a storyteller and writer. Every engineer has a story to tell, every story has a engineer to tell.
And every story I write is another mechanism — a design for connection, a bridge between heart and reason.
Because whether it’s a gearbox or a good story, the principle is the same:
It works best when everything moves in harmony.

Storytellerkaushikshrotri